Historia
Budynek wzniesiony została w latach 20. XX w. na działce o nazwie Willa Elwirów stanowiącej własność Luzera Józefa Ciechanowskiego i Chil-Michel Hoffman wydzielonej w 1905 r. z KW Wille Otwockie. W 1938 r. Chil-Michel Hoffman swoją połowę sprzedał Zeldzie Ciechanowskiej. Podczas II wojny światowej budynek został odebrany właścicielom ze względu na ich żydowskie pochodzenie. Po zakończeniu działań wojennych w uszkodzonej i opuszczonej willi, oraz sąsiedniej willi „Agatka” umieszczono Ognisko Towarzystwa Przyjaciół Dzieci Ulicy „Świder”. Inicjatorem powstania towarzystwa był Kazimierz Lisiecki „Dziadek”, który na początku lat 20. XX w. założył pierwsze warszawskie ognisko na bazie Klubu Gazeciarzy. Wkrótce powstała sieć domów rozmieszczonych na terenie całej Polski, działających podczas okupacji jak i w PRL, z czego część z nich po wojnie zmieniła lokalizację. W 1948 r. Kazimierz Lisiecki wprowadził się do mieszkania na I piętrze przedmiotowej willi, a w 1951 r. zatrudnił w „Świdrze” nauczycielkę Marię Pilecką, żonę rotmistrza Witolda Pileckiego – żołnierza Wojska Polskiego i Państwa Podziemnego oraz więźnia niemieckiego obozu zagłady KL Auschwitz, zamordowanego przez Urząd Bezpieczeństwa w więzieniu mokotowskim. W kolejnych latach „Dziadkowi” udało się wyodrębnić ogniska z sieci państwowych domów dziecka oraz zwiększyć powierzchnię o 14-hektarowy teren z dwoma dodatkowymi budynkami nazwanymi „Kacperek” i „Jamnik”. W 1985 r. przez zasiedzenie budynek nabył Skarb Państwa. Około 2012 r. część terenu ze zlokalizowaną na nim willą została wydzielona, natomiast sam obiekt wyłączono z użytkowania. W roku 2019 właścicielem wilii wraz z otaczającym terenem stał się Narodowy Instytut Dziedzictwa.
Reszta artykułu na zabytek.pl